ویروس اچ.آی.وی معمولا بواسطه رابطه ی جنسی نا امن (محافظت نشده) و یا استفاده سوزن مشترک برای تزریق مواد مخدر به افراد منتقل می شود.
اچ.آی.وی مخفف لغت انگلیسی Human Immunodeficiency Virus به معنی «ویروس نقص سیستم ایمنی انسان» است. ویروس توانایی شخص برای مبارزه با بیماری ها و عفونت ها را تضعیف می کند. ایدز، مرحله ی نهایی عفونت اچ.آی.وی محسوب می شود که در آن هنگام بدن به صورت کامل از مبارزه با عفونت های کشنده باز می ماند. در حال حاضر، هیچ نوع درمان قطعی برای بیماری اچ.آی.وی وجود ندارد، اما در عین حال، راه های درمانی مختلفی وجود دارند که به شخص حامل ویروس اچ.آی.وی اجازه می دهند تا زندگی طولانی و سالمی را تجربه کند.
موضوعات مورد بحث در این بخش:
- اچ.آی.وی چگونه منتقل و منتشر می‌شود؟
- زندگی با اچ.آی.وی
- جلوگیری از ابتلا به اچ.آی.وی
- میزان شیوع اچ.آی.وی در مقیاس جهانی
اچ.آی.وی چگونه منتقل و منتشر می شود؟
ویروس اچ.آی.وی در مایعات بدن افراد آلوده به بیماری یافت می شود. این مایعات شامل موارد مقابل می شود: مایع منی در مردان، 
مایعات مترشحه از واژن در زنان، فرآورده های خونی، مایعات درون مقعد و شیر مادر. اگرچه این ویروس به راحتی بسیاری دیگر از ویروس ها، مانند ویروس سرما خوردگی، منتقل نمی شود.
مایعات مترشحه از واژن در زنان، فرآورده های خونی، مایعات درون مقعد و شیر مادر. اگرچه این ویروس به راحتی بسیاری دیگر از ویروس ها، مانند ویروس سرما خوردگی، منتقل نمی شود.
شایع ترین عوامل ابتلا به اچ.آی.وی در بریتانیا را موارد زیر تشکیل می دهند:
- رابطه ی جنسی نا امن، من جمله دخول واژنی، مقعدی یا دهانی.
- مصرف سرنگ یا سوزن استفاده شده به منظور تزریق مواد مخدر.
- از مادر به کودک، پیش از یا در هنگام تولد، یا از طریق تغذیه شیر مادر.
ویروس اغلب بواسطه ی بریدگی و زخم وارد جریان خون می شود و به سیستم ایمنی که وظیفه حفاظت از بدن در مقابل عفونت را دارد، حمله می کند.
انجام آزمایشات تشخیصی
اگر فکر می کنید در معرض ابتلا به اچ.آی.وی قرار دارید، لازم است در اولین فرصت ممکن آزمایش بدهید. هرچه زودتر از بیماری مطلع شوید، شانس موفقیت درمان ها برای شما بالاتر می رود.
داروی اضطراری ضد اچ.آی.وی تحت عنوان PEP یا «پی.ای.پی» ممکن است از ابتلای شما به بیماری جلوگیری کند. این در حالی ممکن خواهد بود که شما درمان را حتما ظرف حداکثر سه روز پس از برخورد با ویروس، آغاز نمایید.
اکثر افرادی که ویروس مبتلا می شوند، در ابتدا از خود هیچ نشانه یا علامتی از بیماری بروز نمی دهند. در این مرحله، تنها راه فهمیدن وجود ویروس در بدن، انجام آزمایش مخصوص اچ.آی.وی است.
ممکن است حتی تا چندین هفته پس از ابتلا نیز اثری از اچ.آی.وی در آزمایشات دیده نشود. لذا پس از اولین آزمایش، ممکن است به شما توصیه شده یا از شما درخواست شود که آزمایش را، برای کسب اطمینان، پس از چند هفته مجددا تکرار کنید.
پزشکان و کلینیک های سلامت جنسی می توانند این آزمایش را برای شما فراهم کنند.
صدور جواب آزمایش شما ممکن است از چند ساعت تا چند هفته به طول بیانجامند و به سرعت عمل آزمایشگاهی که شما در آن آزمایش داده اید، بر می گردد.
اگر جواب آزمایش شما مثبت بود، به یک مرکز تخصصی معرفی می شوید تا آزمایشات بیشتری بر روی شما صورت گیرد تا فاکتورهای خونی شما و میزان پیشرفت بیماری به دقت سنجیده شوند تا بهترین گزینه ی درمان، و متعاقبا مشورت لازم برای شما فراهم شود. مراجعه ی فوری و به موقع به این مراکز از اهمیت ویژه ای در درمان شما برخوردار است.
زندگی با اچ.آی.وی
گرچه درمانی قطعی برای اچ.آی.وی وجود ندارد، روش های درمانی نسبت به گذشته، پیشرفت چشمگیری داشته اند. لذا این درمان ها قابلیت داشتن یک زندگی معمولی تا حد ممکن را برای مبتلایان فراهم می کنند.
داروهایی ذیل دسته بندی antiretrovirals «آنتی ریترورال ها» با کم کردن سرعت پیشرفت ویروس اچ.آی.وی، از ایجاد صدمات به سیستم ایمنی بدن جلوگیری می کنند. لازم است تعدادی معینی از این قرص ها را هر روز مصرف کنید.
خوب است به صورت مرتب به ورزش بپردازید و از یک رژیم غذایی سالم پیروی کنید. سیگار نکشید. هر ساله واکسن آنفولانزا بزنید و هر پنج سال یکبار واکسن «پنوموکوک» را فراموش نکنید، تا از این طریق خود را از ابتلا به بیماری ها جدی در امان نگه دارید.
شخص را زمانی مبتلا به بیماری ایدز می دانند که سیستم ایمنی بدن وی از کار افتاده باشد و بدن او شروع به ایجاد و توسعه ی بیماری های کشنده ای همچون سرطان کرده باشد.
جلوگیری از ابتلا به اچ.آی.وی
بهترین راه جلوگیری از ابتلا به ویروس اچ.آی.وی، داشتن روابط جنسی حفاظت شده با استفاده از کاندوم است. اگر از مواد مخدراستفاده می کنید، از مصرف سوزن یا سرنگ مشترک جدا خودداری کنید.
اچ.آی.وی می تواند هر کسی را مبتلا کند. در بریتانیا، اکثر افراد مبتلا به اچ.آی.وی در دو گروه قابل دسته بندی هستند: آقایان همجنسگرا و سیاهپوستان آفریقایی تبار. با این وجود، دگرجنسگرایان و افراد غیر آفریقایی تبار هم به میزان مشابهی در خطر ابتلا قرار دارند. تعداد مبتلایان در میان دگرجنسگرایان در بریتانیا از ۷۴۰ نفر در سال ۲۰۰۴ به ۳۳۵۰ نفر در سال ۲۰۱۰ رسید که ۱۳۵۰ نفر از آنان را آقایان و ۲۰۰۰ نفر را بانوان تشکیل می دادند.
میزان شیوع اچ.آی.وی به چه اندازه است؟
تخمین ها نشان می دهند که در پایان سال ۲۰۱۰ تعداد ۹۲۵۰۰ نفر در بریتانیا مبتلا به ویروس اچ.آی.وی بودند. حدود یک چهارم از این افراد (۲۲۰۰۰ نفر در مجموع) از ابتلا به ویروس آگاهی نداشتند.
طبق تخمین های سازمان بهداشت جهانی، حدود ۳۴ میلیون نفر در سراسر دنیا به ویروس اچ.آی.وی مبتلا هستند. این ویروس به خصوص در کشورهای تحتانی صحرای آفریقا، من جمله آفریقای جنوبی، زیمبابوه و موزامبیک شایع تر است.
منبع: سازمان ملی بهداشت بریتانیا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر