تاریخچه‌ مواد مخدر در ادبیات

دو هفته پیش گاردین یه تاریخچه‌ی خیلی مختصر از کاربرد مواد مخدر در خلق ادبی چاپ کرد که این‌جا می‌تونین نسخه‌ی کامل‌شو به انگلیسی بخونین. اگه حال ندارین یا دوزار انگلیسی بلد نیستین، یه چن تا نکته‌ی جالب‌شو این‌جا می‌یارم:
می‌گه کالریج از اعتیاد به تریاک مرد. ولله یه پدربزرگ من چل سال تریاک کشید توپ، آخ نگفت، بعد سیگارو ترک کرد، یه هفته بعدش مرد!! ولی از شوخی گذشته این کالریج یه مقاله یا رساله‌ی شاهکار داره درباره‌ی خواب و رویای افیونی که یه شیرپاک‌خورده باید ترجمه‌ش کنه تا مردم ببینن جنس خوب چی کار می‌کنه.
از قول استاد بودلر هم می‌گه: «بین مواد مخدری که در خلق آن چه من ایده‌آل ساختگی می‌خوانم از همه موثرترند... حشیش و تریاک به‌دردبخورترین و دم‌دست‌ترین است.»
دیگه این که استیونسن شیش روز پشت سر هم کوکایین زد و روزی ده هزار کلمه نوشت و آخرش این ۶۰ هزار کلمه شد «مورد غریب دکتر جکیل و آقای هاید»!!!
فیلیپ کی دیک با یه ماده‌ی مخدر شبیه اسپید در عرض یه سال یازده تا رمان نوشت و چندتا مقاله و داستان‌کوتاه، البته بعدشم قاط زد و اسکیزوفرنی دهن‌شو سرویس کرد. البته من نمی‌دونم که مخدر باعث اسکیزوفرنیش شد یا نه، فکر نکنم!
جالب‌ترین نکته: هانتر اس تامپسن چی می‌زد؟ جواب: همه‌چی!!!
در مورد استیون کینگ نکته‌ی جالب واسه من این بود که اصلا نمی‌دونستم استاد این‌کاره بوده، هشت سال اعتیاد به کوکایین. مگه می‌شه «های» نباشی و «زلمزلات» و تلالو بنویسی؟

منبع 
ادبیات كثيف

هیچ نظری موجود نیست: