دکتر محمد رضا یزدان نیاز در گفتگو با قدس آنلاین
از اهمیت گریه کردن و شیر خوردن تا لزوم گرسنه نگه داشتن چند دقیقه ای نوزاد!
قدس آنلاین-ساحل عباسی: شیر دادن صحیح به کودکان موجب افزایش ایمنی بدن آنها و عدم ابتلا به عفونت های ریوی می شود.گریه کردن نوعی فیزیوتراپی طبیعی برای ریه های نوزدان است. هنگامی که خون به ریه کودک برسد ریه تقویت شده و میکروب ها در ریه لایه گزینی نمی کنند در نتیجه کودک بیمار نشده و نیازی به مصرف انتی بیوتیک ندارند.
شیر
مادر یکی از مواهبی است که خداوند متعال در اختیار نوزادان قرار داده
تا در اولین لحظات بعد از تولد از آن برای مبارزه با انواع بیماریها و
تغذیه و رشد خود بهره مند شوند. بی شک همه مردم با فواید شیر مادر برای
تدام رشد و سلامتی نوزادان و کودکان خود آگاه هستند اما دکتر محمد رضا یزدان نیاز
متخصص آنستزی،فارغ التحصیل از دانشگاه شهید بهشتی و اولین درمانگر اعتیاد
به روش سایکدلیک و روانشناس در گفتگوی پیش رو که آخرین قسمت این گفتگو است
تاثیر گریه بر عدم ابتلا به بیماریهای ریوی،افزایش صبر و خویشتنداری مورد
بررسی قرار داده شده است ...
به عنوان اولین سوال اهمیت شیر دادن و گریه کردن نوازدان را با
توجه به متون دینی توضیح دهید و آیا نحوه شیر دادن کودکان با نحوه سلامت
ریوی آنها در ارتباط است؟
در کتاب «توحید مفضّـل» آمده است که امام صادق علیه السلام فرمود: "ای مفضل! از منافع گریه کودکان نیز آگاه باش. بدان که در مغز کودکان رطوبتی است که اگر در آن بماند بیماریها و نارسایی سخت و ناگوار به او رساند؛ مانند نابینایی و جزء آن. گریه، آن رطوبت را از سر کودکان سرازیر و بیرون می‌کند و بدین وسیله، سلامتی تن، و درستی دیدۀ ایشان را فراهم می‌آورد. پدر و مادر از این راز آگاه نیستند و مانع آن می‌شوند که کودک از گریه‌اش سود ببرد. اینان همواره در سختی می‌افتند و می‌کوشند که او را ساکت کنند و با فراهم کردن خواسته‌هایش از گریه بازش دارند، ولی نمی‌دانند که گریه کردن به سود اوست و سرانجام نیکی پیدا می‌کند."
زندگی مدرن امروزه سبب شده تا طبیعت به املاح سمی و فلزات سنگین آلوده شده باشد. این مواد از داخل رحم به درون مغز جنین رفته و در آنجا انباشته می شوند. تنها راه خروج این املاح گریه کردن نوزاد است.
امروزه ثابت شده است یکی از دلایل تکانشگری عصبی و بیش فعالی، باقی ماندن املاح سنگین در مغز کودکان است که باعث ایجاد اختلالات عصبی می شود. تنها راه خروج و دفع ان از مغز به وسیله گریه کردن نوزادان است.
یکی دیگر از مسائل قابل توجه دراهمیت شیر دادن صحیح به نوزادان و کودکان افزایش سیستم ایمنی بدن آنهاست. تقوت سیستم ایمنی نوزادان و کودکان آنها را از ابتلا به بسیاری از بیماریهای عفونی در امان نگاه می دارد. یکی از مهمترین اعضای بدن کودک که درمعرض عفونت قرار دارد ریه کودکان است. با گریه کردن حجم ریه افزایش یافته و خون رسانی به شکل موثرتری انجام می گیرد.
بنابراین، قسمت های تحتانی ریه که خون رسانی کمتری دارند و مستعد عفونت هستند باز شده و زمانی که کودک می خواهد گریه کند حجم سینه افزایش می یابد تا صدا از حنجره کودک خارج شود. تکرار چنین وضعیتی به معنای یک فیزیوتراپی و ورزش دادن به ریه کودک است. همچنین به علت تحریک ناحیه حنجره، تارهای صوتی کودک تکامل بهتری پیدا می کنند و در آینده گفتارآنها دارای صوت بهتری می شود. به علت تکامل بهتر حنجره، احتمال اینکه نوزاد با بالا آوردن شیر و ورود آن به ریه، باعث کاهش عفونت تنفسی شود. این امر موجب کاهش "سیدز" یا سندرم مرگ ناگهانی در نوزادان (Sudden Infant Death Syndrome, SIDS) می شود که در خواب دچار بازگشت شیر به داخل ریه و خفگی آنها می شود است.
این روزها مصرف آنتی بیوتیک در کودکان افزایش یافته و پزشکان نسبت به مصرف بالای این دارو هشدار می دهند آیا ارتباطی بین شیر مادر و عدم نیاز به آنتی بیوتیکها وجود دارد؟
تقویت عضلات تنفسی به معنای کاهش عفونت است در نتیجه ریه کامل شده و کودکان کمتر به آسم و تنگی نفس و لوزه سوم مبتلا می شوند. هنگامی که خون به ریه کودک برسد، ریه قوی می شود. در یک ریه قوی میکروبها دیگر لانه گزینی نمی کنند. در نتیجه کودک بیمار نشده و نیازی به مصرف انتی بیوتیک ندارند.
یکی از مسائلی که این روزها به وفور مشاهده می شود استفاده فراوان از آنتی بیوتیکها برای درمان بیماری های کودکان است. مصرف آنتی بیوتیک زیاد در کودکی باعث ایجاد شگستگی کروموزمی در اطفال می شود. این تغییرات کروموزمی علل عمده در ایجاد بروز بیماری هایی چون افسردگی، هراس، و اضطراب کودکان در بزرگسالی است.
بی تردید اگر ما به شدت گرسنه باشیم با دیدن غذا با ولع کامل آن را می خوریم و تا مدتی که سیر هستیم میلی به خوردن غذا نداریم. امروزه علم ثابت کرده است کودکان و نوزادانی که با ولع کامل و در حالت گرسنگی شیر می خوردند و مادر برای شیر دادن آنها را بغل کرده اما کمی آنها را منتظر نگاه می دارد و بعد شیر می دهد، هم بهتر سیر می شوند و هم عضلات ناحیه صورت و مری آنها تقویت شده و شکل و صورت بهتری به خود می گیرد. شیر خوردن در زمان گرسنگی و به طور کامل باعث تحریک عضلات مری کودکان شده و قدرت اسفنکتر مری به معده افزایش می یابد. این امر از رفلکس و بازگشت شیر و هوا (آروغ زدن) در کودک می کاهد. افزایش قدرت عضلات ناحیه مری در کودکی و اسفتکتر بین مری و معده باعث می شود در آینده کودک دچار سوزش سر دل و رفلاکس نشده و ریسک سرطان مری کاهش می یابد. لاکتوفرین (Lactoferrin) موجود در شیر مادر از طریق اشک وارد بینی و نواحی دهان و ابتدای مری شده و به علت داشتن آهن قدرت دفاع در برابر عفونت های چشمی و یا دهانی و برفک دهان را کاهش داده ضمن این که قسمت هایی از سیستم گوارشی را در برابر عفونت ها محافظت می کند. آیا می توان گفت از لحاظ روانی کمی گرسنه نگاه داشتن کودک به نوعی تمرین صبر و تحمل استرس در بزرگسالی است؟
رسول خدا (ص) فرمود: "وقتی بچه زیاد گریه کند، برای او تعویذ و سبب محافظت است." (بحار الانوار، ج56، ص194)
پیامبر اسلام حضرت محمد (ص) در بدو تولد یتیم بود. قرار بود او گل سر سبد آفرینش و الگوی تکامل یافته اخلاقی باشد. باید به گونه ای رشد می یافت که از همه جهت کامل باشد. از این رو به خواست خداوند، کودک از مادر گرفته شد. زمانی که حضرت محمد (ص) زاده شد مادرش دچار غم مرگ شوهرش بود و بیش از هفت روز به حضرت شیر نتوانست بدهد. زنی که شوهرش را از دست داده است، تمامی مهر خود را به کودکش می دهد. چنین مادری با چسباندن بچه به آغوشش به او اجازه گریه کردن و گرسنه ماندن نمی دهد. همین شرایط موجب می شود که کودک بعلت تغذیه مداوم و غیر ضرروری بدون گریه کردن بعدا ها دچار بیماریهای روحی روانی متعددی شود. از این رو پیامبر اسلام در حالی که در عربستان کم غذایی رواج پیدا کرده بود به دست حلیمه بنی سعد سپرده شد. زنی که خود کودکی داشت. حلیمه باید هم به او و هم به حضرت محمد (ص) شیر می داد. همچنین او مسوولیت امور خانه را هم بر عهده داشت. او آنقدر کار داشت که وقتی حضرت محمد (ص) گرسنه می شد و گریه می کرد، بلافاصله کارش را قطع نمی کرد تا به او شیر بدهد. پیامبر این چند دقیقه را گریه می کرد. گریه در زمان گرسنگی علاوه بر پاک کردن مغز از مواد سمی با ترشح ماده ای به نام سروتونین در زمان گرسنگی از روده باعث تکامل سیستم عصبی انسان و افزایش عقل و هوش و کاهش اضطراب در آینده انسان می شود حضرت محمد (ص) بعدها فرمود: "من بچه هایی که گریه می کنند را دوست دارم. بچه ای که گریه کند به بهشت می رود." شاید منظور آن حضرت از بهشت به معنی داشتن زندگی خوب در هر دو دنیا باشد. حرف زدن با جنین و نوزاد می تواند عاملی برای جلوگیری از عدم درک والدین در سالهای کودکی و نوجوانی شود؟
متاسفانه یکی از مسائل و مشکلات امروز خانواده ها با کودکان عدم توجه آنها به صحبت های والدین و عدم درک کلمات است. این مساله باز می گردد به اینکه والدین در دوران بارداری و شش ماه اول زندگی نوزاد با او حرف نمی زنند و یا کم حرف می زنند. سیستم شنوایی کودکان در شش ماه اول عمرشان تکمیل می شود. مادرانی که با نوزادان خود حرف نمی زنند و به نوزاد اجازه گریه کردن نمی دهند موجب نقص در ارتباط کلامی در فرزندانشان می شوند. کودک باید در زمان گرسنگی گریه کند زیرا گرسنگی با آزاد کردن سروتونین و صدای گریه از طریق گوش، باعث می شود سیستم عصبی شنوایی و کلامی کودک کامل شود.
یکی از افتخارات حضرت محمد (ص) این بود که خود را فصیح ترین مرد عرب می دانست. زیرا او در دو سال اول زندگی در قبیله بنی سعد پرورش یافت. در این قوم شعرای بیشماری زندگی می کردند. حضرت محمد (ص) دوران شیرخواری را با آنان طی کرد و بدون شک ارتباط و شنوایی افرادی که در ان قبیله بودند روی تکامل سیستم شنوایی و گفتاری و بلاغت ایشان موثر بوده است.
گریه مانند ابزاری است در دست کودک برای اعلام این که گرسنه است یا جایش را تر کرده. اگر مادر زودتر از حد معین با شیر دادن زیاد این غریزه را از کار بیندازد کودک از ابزار گریه کردن برای دریافت چیزی های بیشتری مثل توجه بیشتر استفاده می کند. این کار به معنی اختلال در سیستم پاداش و تنبه مغز است. در آینده کودک انگیزه های لازم برای زندگی را نخواهد داشت او فردی می شود که چون غریزه گرسنگی را در او بدون بر انگیخته شدن گرسنگی بر طرف شده و در کودکی او دیکتاتوری کوچک بوده، در آینده فردی زیادی طلب، پرتوقع، بدون اعتماد به نفس می شود. آشنا کردن فرزندان ااز درون رحم با نام خود سبب چه مزایایی می شود؟
در احادیث دینی بر این مساله تاکید شده که اسم فرزندانتان را قبل از تولد انتخاب کنید. حال که با پیشرفت علم و استفاده از سونوگرافی می توان به جنسیت بچه پی برد والدین از همان آغاز هفته دوازدهم و چهاردهم با تعیین اسم بچه باید با او حرف بزنند برایش قصه بخوانند.
سیستم شنوایی جنین در رحم مادر فعال بوده و جنین دارای حافظه شنوایی است. کودکی که از دوران جنینی صدای والدینش را در قالب شعر و قصه شنیده است و والدین او را با نام خودش مخاطب قرار می دهند سیستم اعصاب شنوایی و گفتاری بهترو تکامل یافته ای دارند. همین امر باعث می شود در زمان شیرخواری و کودکی و جوانی با شنیدن نام خود از طرف والدین به سرعت به فرمان داده شده از طرف والدین واکنش نشان بدهند این امر باعث کنترل تربیت بهتر کودک خواهد شد.
امام علی (ع): "هر کس در خوردن به کم بسنده کند، سلامتش بیشتر می شود و اندیشه اش به سامان می رسد." (غررالحکم ، ح8803، عیون الحکم و المواعظ، ص 437، ح7559) إنَّ اللّه عز و جل یَقولُ: وَضَعتُ خَمسَةً فی خَمسَةٍ و َالنّاسُ یَطلُبونَها فی خَمسَةٍ فَلا یَجِدونَها : وَضَعتُ العِلمَ فِی الجوعِ وَ الجَهدِ وَ النّاسُ یَطلُبونَهُ بِالشّبعَةِ وَ الرّاحَةِ فَلا یَجِدونَهُ.
خداوند عز و جل مى فرماید: "پنج چیز را در پنج چیز نهادم، اما مردم، آنها را در پنج چیزِ دیگر مى جویند و نمى یابند: دانش را در گرسنگى و رنج و تلاش قرار دادم، در حالى که مردم آن را در سیرى و آسایش مى جویند. در نتیجه آن را نمى یابند. آیا می توان گفت که خویشتنداری جنسی از خویشتنداری شکمی شروع می شود؟
کودکی که در چهار سالگی بتواند شکمش را نگاه دارد فردی است که در آینده چاق و معتاد نمیشود، ترک تحصیل نمی کند و زندگی شاد و خوشبختی دارد.
بیش از 45 سال پیش، در ایالات متحده آمریکا در آزمایشی انجام شد به نام استنفورد مارشملو اکسپریمنت Stanford marshmallow experiment یا آزمون استنفورد مارشملو. مارشملو نوعی شیرینی محبوب کودکان است. استنفورد نیز نام دانشگاهی است که این آزمون در آنجا شروع شد.
کودکان چهار تا شش ساله را مورد آزمون قرار دادند. آزمون چنین بود که در یک اتاق خالی، روی یک میز، یک عدد کلوچه گذاشته و به کودک گفتند که می تواند آن را بخورد. ولی اگر 20 دقیقه صبر کند و آن را نخورد، می تواند دو عدد کلوچه دریافت کند.
کودکانی که خویشتنداری شکمی نداشتند در بررسی های سالهای بعد معلوم شد که الکی یا معتاد شده و از تحصیلات عالیه ای برخوردار نشده، در زندگی خصوصی و ازدواج نامو بوده و از بیماریهای مختلفی رنج می بردند. اما کودکانی که خویشتنداری شکمی کردند در تحقیقات دهه های بعد و در بزرگسالی جوانی با پشتکار بسیار و سعادتمند شده بودند. این آزمایش نشان می دهد خویشتنداری شکمی را باید از همان دو سال اول به کودکان آموخت. در غیر این صورت درآینده باید منتظر ورود جوانانی به جامعه باشیم که یا به علت اضطراب معتاد می شوند یا جوانان افسرده ای هستند که آسیب های زیادی آنها را تهدید می کند.
در کتاب «توحید مفضّـل» آمده است که امام صادق علیه السلام فرمود: "ای مفضل! از منافع گریه کودکان نیز آگاه باش. بدان که در مغز کودکان رطوبتی است که اگر در آن بماند بیماریها و نارسایی سخت و ناگوار به او رساند؛ مانند نابینایی و جزء آن. گریه، آن رطوبت را از سر کودکان سرازیر و بیرون می‌کند و بدین وسیله، سلامتی تن، و درستی دیدۀ ایشان را فراهم می‌آورد. پدر و مادر از این راز آگاه نیستند و مانع آن می‌شوند که کودک از گریه‌اش سود ببرد. اینان همواره در سختی می‌افتند و می‌کوشند که او را ساکت کنند و با فراهم کردن خواسته‌هایش از گریه بازش دارند، ولی نمی‌دانند که گریه کردن به سود اوست و سرانجام نیکی پیدا می‌کند."
زندگی مدرن امروزه سبب شده تا طبیعت به املاح سمی و فلزات سنگین آلوده شده باشد. این مواد از داخل رحم به درون مغز جنین رفته و در آنجا انباشته می شوند. تنها راه خروج این املاح گریه کردن نوزاد است.
امروزه ثابت شده است یکی از دلایل تکانشگری عصبی و بیش فعالی، باقی ماندن املاح سنگین در مغز کودکان است که باعث ایجاد اختلالات عصبی می شود. تنها راه خروج و دفع ان از مغز به وسیله گریه کردن نوزادان است.
یکی دیگر از مسائل قابل توجه دراهمیت شیر دادن صحیح به نوزادان و کودکان افزایش سیستم ایمنی بدن آنهاست. تقوت سیستم ایمنی نوزادان و کودکان آنها را از ابتلا به بسیاری از بیماریهای عفونی در امان نگاه می دارد. یکی از مهمترین اعضای بدن کودک که درمعرض عفونت قرار دارد ریه کودکان است. با گریه کردن حجم ریه افزایش یافته و خون رسانی به شکل موثرتری انجام می گیرد.
بنابراین، قسمت های تحتانی ریه که خون رسانی کمتری دارند و مستعد عفونت هستند باز شده و زمانی که کودک می خواهد گریه کند حجم سینه افزایش می یابد تا صدا از حنجره کودک خارج شود. تکرار چنین وضعیتی به معنای یک فیزیوتراپی و ورزش دادن به ریه کودک است. همچنین به علت تحریک ناحیه حنجره، تارهای صوتی کودک تکامل بهتری پیدا می کنند و در آینده گفتارآنها دارای صوت بهتری می شود. به علت تکامل بهتر حنجره، احتمال اینکه نوزاد با بالا آوردن شیر و ورود آن به ریه، باعث کاهش عفونت تنفسی شود. این امر موجب کاهش "سیدز" یا سندرم مرگ ناگهانی در نوزادان (Sudden Infant Death Syndrome, SIDS) می شود که در خواب دچار بازگشت شیر به داخل ریه و خفگی آنها می شود است.
این روزها مصرف آنتی بیوتیک در کودکان افزایش یافته و پزشکان نسبت به مصرف بالای این دارو هشدار می دهند آیا ارتباطی بین شیر مادر و عدم نیاز به آنتی بیوتیکها وجود دارد؟
تقویت عضلات تنفسی به معنای کاهش عفونت است در نتیجه ریه کامل شده و کودکان کمتر به آسم و تنگی نفس و لوزه سوم مبتلا می شوند. هنگامی که خون به ریه کودک برسد، ریه قوی می شود. در یک ریه قوی میکروبها دیگر لانه گزینی نمی کنند. در نتیجه کودک بیمار نشده و نیازی به مصرف انتی بیوتیک ندارند.
یکی از مسائلی که این روزها به وفور مشاهده می شود استفاده فراوان از آنتی بیوتیکها برای درمان بیماری های کودکان است. مصرف آنتی بیوتیک زیاد در کودکی باعث ایجاد شگستگی کروموزمی در اطفال می شود. این تغییرات کروموزمی علل عمده در ایجاد بروز بیماری هایی چون افسردگی، هراس، و اضطراب کودکان در بزرگسالی است.
بی تردید اگر ما به شدت گرسنه باشیم با دیدن غذا با ولع کامل آن را می خوریم و تا مدتی که سیر هستیم میلی به خوردن غذا نداریم. امروزه علم ثابت کرده است کودکان و نوزادانی که با ولع کامل و در حالت گرسنگی شیر می خوردند و مادر برای شیر دادن آنها را بغل کرده اما کمی آنها را منتظر نگاه می دارد و بعد شیر می دهد، هم بهتر سیر می شوند و هم عضلات ناحیه صورت و مری آنها تقویت شده و شکل و صورت بهتری به خود می گیرد. شیر خوردن در زمان گرسنگی و به طور کامل باعث تحریک عضلات مری کودکان شده و قدرت اسفنکتر مری به معده افزایش می یابد. این امر از رفلکس و بازگشت شیر و هوا (آروغ زدن) در کودک می کاهد. افزایش قدرت عضلات ناحیه مری در کودکی و اسفتکتر بین مری و معده باعث می شود در آینده کودک دچار سوزش سر دل و رفلاکس نشده و ریسک سرطان مری کاهش می یابد. لاکتوفرین (Lactoferrin) موجود در شیر مادر از طریق اشک وارد بینی و نواحی دهان و ابتدای مری شده و به علت داشتن آهن قدرت دفاع در برابر عفونت های چشمی و یا دهانی و برفک دهان را کاهش داده ضمن این که قسمت هایی از سیستم گوارشی را در برابر عفونت ها محافظت می کند. آیا می توان گفت از لحاظ روانی کمی گرسنه نگاه داشتن کودک به نوعی تمرین صبر و تحمل استرس در بزرگسالی است؟
رسول خدا (ص) فرمود: "وقتی بچه زیاد گریه کند، برای او تعویذ و سبب محافظت است." (بحار الانوار، ج56، ص194)
پیامبر اسلام حضرت محمد (ص) در بدو تولد یتیم بود. قرار بود او گل سر سبد آفرینش و الگوی تکامل یافته اخلاقی باشد. باید به گونه ای رشد می یافت که از همه جهت کامل باشد. از این رو به خواست خداوند، کودک از مادر گرفته شد. زمانی که حضرت محمد (ص) زاده شد مادرش دچار غم مرگ شوهرش بود و بیش از هفت روز به حضرت شیر نتوانست بدهد. زنی که شوهرش را از دست داده است، تمامی مهر خود را به کودکش می دهد. چنین مادری با چسباندن بچه به آغوشش به او اجازه گریه کردن و گرسنه ماندن نمی دهد. همین شرایط موجب می شود که کودک بعلت تغذیه مداوم و غیر ضرروری بدون گریه کردن بعدا ها دچار بیماریهای روحی روانی متعددی شود. از این رو پیامبر اسلام در حالی که در عربستان کم غذایی رواج پیدا کرده بود به دست حلیمه بنی سعد سپرده شد. زنی که خود کودکی داشت. حلیمه باید هم به او و هم به حضرت محمد (ص) شیر می داد. همچنین او مسوولیت امور خانه را هم بر عهده داشت. او آنقدر کار داشت که وقتی حضرت محمد (ص) گرسنه می شد و گریه می کرد، بلافاصله کارش را قطع نمی کرد تا به او شیر بدهد. پیامبر این چند دقیقه را گریه می کرد. گریه در زمان گرسنگی علاوه بر پاک کردن مغز از مواد سمی با ترشح ماده ای به نام سروتونین در زمان گرسنگی از روده باعث تکامل سیستم عصبی انسان و افزایش عقل و هوش و کاهش اضطراب در آینده انسان می شود حضرت محمد (ص) بعدها فرمود: "من بچه هایی که گریه می کنند را دوست دارم. بچه ای که گریه کند به بهشت می رود." شاید منظور آن حضرت از بهشت به معنی داشتن زندگی خوب در هر دو دنیا باشد. حرف زدن با جنین و نوزاد می تواند عاملی برای جلوگیری از عدم درک والدین در سالهای کودکی و نوجوانی شود؟
متاسفانه یکی از مسائل و مشکلات امروز خانواده ها با کودکان عدم توجه آنها به صحبت های والدین و عدم درک کلمات است. این مساله باز می گردد به اینکه والدین در دوران بارداری و شش ماه اول زندگی نوزاد با او حرف نمی زنند و یا کم حرف می زنند. سیستم شنوایی کودکان در شش ماه اول عمرشان تکمیل می شود. مادرانی که با نوزادان خود حرف نمی زنند و به نوزاد اجازه گریه کردن نمی دهند موجب نقص در ارتباط کلامی در فرزندانشان می شوند. کودک باید در زمان گرسنگی گریه کند زیرا گرسنگی با آزاد کردن سروتونین و صدای گریه از طریق گوش، باعث می شود سیستم عصبی شنوایی و کلامی کودک کامل شود.
یکی از افتخارات حضرت محمد (ص) این بود که خود را فصیح ترین مرد عرب می دانست. زیرا او در دو سال اول زندگی در قبیله بنی سعد پرورش یافت. در این قوم شعرای بیشماری زندگی می کردند. حضرت محمد (ص) دوران شیرخواری را با آنان طی کرد و بدون شک ارتباط و شنوایی افرادی که در ان قبیله بودند روی تکامل سیستم شنوایی و گفتاری و بلاغت ایشان موثر بوده است.
گریه مانند ابزاری است در دست کودک برای اعلام این که گرسنه است یا جایش را تر کرده. اگر مادر زودتر از حد معین با شیر دادن زیاد این غریزه را از کار بیندازد کودک از ابزار گریه کردن برای دریافت چیزی های بیشتری مثل توجه بیشتر استفاده می کند. این کار به معنی اختلال در سیستم پاداش و تنبه مغز است. در آینده کودک انگیزه های لازم برای زندگی را نخواهد داشت او فردی می شود که چون غریزه گرسنگی را در او بدون بر انگیخته شدن گرسنگی بر طرف شده و در کودکی او دیکتاتوری کوچک بوده، در آینده فردی زیادی طلب، پرتوقع، بدون اعتماد به نفس می شود. آشنا کردن فرزندان ااز درون رحم با نام خود سبب چه مزایایی می شود؟
در احادیث دینی بر این مساله تاکید شده که اسم فرزندانتان را قبل از تولد انتخاب کنید. حال که با پیشرفت علم و استفاده از سونوگرافی می توان به جنسیت بچه پی برد والدین از همان آغاز هفته دوازدهم و چهاردهم با تعیین اسم بچه باید با او حرف بزنند برایش قصه بخوانند.
سیستم شنوایی جنین در رحم مادر فعال بوده و جنین دارای حافظه شنوایی است. کودکی که از دوران جنینی صدای والدینش را در قالب شعر و قصه شنیده است و والدین او را با نام خودش مخاطب قرار می دهند سیستم اعصاب شنوایی و گفتاری بهترو تکامل یافته ای دارند. همین امر باعث می شود در زمان شیرخواری و کودکی و جوانی با شنیدن نام خود از طرف والدین به سرعت به فرمان داده شده از طرف والدین واکنش نشان بدهند این امر باعث کنترل تربیت بهتر کودک خواهد شد.
امام علی (ع): "هر کس در خوردن به کم بسنده کند، سلامتش بیشتر می شود و اندیشه اش به سامان می رسد." (غررالحکم ، ح8803، عیون الحکم و المواعظ، ص 437، ح7559) إنَّ اللّه عز و جل یَقولُ: وَضَعتُ خَمسَةً فی خَمسَةٍ و َالنّاسُ یَطلُبونَها فی خَمسَةٍ فَلا یَجِدونَها : وَضَعتُ العِلمَ فِی الجوعِ وَ الجَهدِ وَ النّاسُ یَطلُبونَهُ بِالشّبعَةِ وَ الرّاحَةِ فَلا یَجِدونَهُ.
خداوند عز و جل مى فرماید: "پنج چیز را در پنج چیز نهادم، اما مردم، آنها را در پنج چیزِ دیگر مى جویند و نمى یابند: دانش را در گرسنگى و رنج و تلاش قرار دادم، در حالى که مردم آن را در سیرى و آسایش مى جویند. در نتیجه آن را نمى یابند. آیا می توان گفت که خویشتنداری جنسی از خویشتنداری شکمی شروع می شود؟
کودکی که در چهار سالگی بتواند شکمش را نگاه دارد فردی است که در آینده چاق و معتاد نمیشود، ترک تحصیل نمی کند و زندگی شاد و خوشبختی دارد.
بیش از 45 سال پیش، در ایالات متحده آمریکا در آزمایشی انجام شد به نام استنفورد مارشملو اکسپریمنت Stanford marshmallow experiment یا آزمون استنفورد مارشملو. مارشملو نوعی شیرینی محبوب کودکان است. استنفورد نیز نام دانشگاهی است که این آزمون در آنجا شروع شد.
کودکان چهار تا شش ساله را مورد آزمون قرار دادند. آزمون چنین بود که در یک اتاق خالی، روی یک میز، یک عدد کلوچه گذاشته و به کودک گفتند که می تواند آن را بخورد. ولی اگر 20 دقیقه صبر کند و آن را نخورد، می تواند دو عدد کلوچه دریافت کند.
کودکانی که خویشتنداری شکمی نداشتند در بررسی های سالهای بعد معلوم شد که الکی یا معتاد شده و از تحصیلات عالیه ای برخوردار نشده، در زندگی خصوصی و ازدواج نامو بوده و از بیماریهای مختلفی رنج می بردند. اما کودکانی که خویشتنداری شکمی کردند در تحقیقات دهه های بعد و در بزرگسالی جوانی با پشتکار بسیار و سعادتمند شده بودند. این آزمایش نشان می دهد خویشتنداری شکمی را باید از همان دو سال اول به کودکان آموخت. در غیر این صورت درآینده باید منتظر ورود جوانانی به جامعه باشیم که یا به علت اضطراب معتاد می شوند یا جوانان افسرده ای هستند که آسیب های زیادی آنها را تهدید می کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر