علم شناخت مواد مخدر و روان گردانها /The official blog of Dr Yazdanniaz : تجربه‎ی نزدیک‎به مرگ NDE: Near-death Experience

این افراد چیزهایی می‎بینند که بعداً تأیید می‌شود

تصویری از کارکنان اتاق عمل در‌هنگام جراحی (Image Source Pink/Image Source/Thinkstock)

جهان مملو از اسراری است که دانش کنونی ما را به چالش می‌کشد. اپک تایمز در بخش ماوراء دانش، داستان‎هایی از پدیده‌های خارق‌العاده را گردآوری کرده تا راه را برای باور مسائل ممکنی که قبلاً انکار می‌شدند باز کند. آیا آن‎ها واقعیت دارند؟ تصمیم با خود شماست.

«پام رینالد» ۳۵ ساله بود که در شرایط غیرمعمول تحت عمل جراحی مغز قرار گرفت. با این‌که در هنگام عمل ادراک حسی او درحد صفر بود و فعالیت مغزی وی متوقف شده بود، اما تجربه‌ای نزدیک به مرگ (NDE) داشت و می‌توانست صحبت‌های جراحان را بشنود و نحوه‌ی عمل را مشاهده کند.

آن‌چه که او دیده و شنیده بود بعدها با بررسی گزارش جراحان تأیید شد. پرونده‌ی ۱۹۹۱ به یکی از قوی‌ترین شواهد قابل اثبات و مستند بر وجود تجربه‌ی نزدیک‌به مرگ، به‌عنوان پدیده‌ای خارج از مغز تبدیل شد. این پرونده نشان داد که گزارش احساسات این افراد در هنگام جدایی از بدن کاملاً صحیح است و ناشی از آسیب‎دیدگی مغز و توهم نیست.

گرچه پرونده‌ی رینالدز یکی‌از قوی‌ترین موارد مستند به‌شمار می‌رود، اما این مورد تنها مورد اثبات شده نبوده است. به این رویکردها «ادراک خالص» گفته می‌شود. «دکتر سام پرنیا»، به مطالعه‎ی مستمر و به جمع‎آوری اطلاعات و شناسایی چنین مواری می‌پردازد. پرنیا پزشک مراقبت‌های ویژه و مدیر تحقیقات عملیلات احیا در دانشکده پزشکی «استونی بروک» در دانشگاه نیویورک است. وی پروژه‌ی «آگاهی» را در بیمارستان‌های سراسر جهان هدایت می‌کند.

(Creatas/Creatas/Thinkstock)

در بیمارستان‌های شرکت‌کننده در این پروژه، از بیمارانی که پس‌از ایست قلبی یا مرگ مغزی احیا می‌شوند، خواسته می‌شود تا احساس خود را بیان کنند و آن‌چه را که شنیده و یا دیده‌اند را گزارش دهند.

نشان‌گر‌های مستقلی نیز گذاشته می‌شود. اگر شخصی بدن خود را ترک کرد و این نشانه‌ها را که در مکان‌هایی خارج‌از دید عادی اشخاص قرار داده می‌شود، دید، به‌عنوان یک تجربه‌ی واقعی خارج از بدن در‌نظر گرفته می‌شود.

با این وجود، «ژان هولدن»، استاد مشاوره در دانشگاه تگزاس شمالی و یکی از محققین قدیمی NDE می‎گوید، در این گونه تحقیقات کاستی‌هایی وجود دارد. از میان پنج مطالعه‌ای که اهدافی بصری برای آن در‌نظر گرفته شد، هیچ مورد موفقیت‌آمیزی گزارش نشد. از نظر وی احتمالاً ناموفق بودن آن به‌خاطر ماهیت اهداف بوده است. هولدن در کنفرانس انجمن بین‌المللی مطالعات نزدیک به مرگ (IANDS) در «نیوپورت بیچ» کالیفرنیا که در تاریخ ۲۹ اوت ۲۰۱۴ برگزار شد، اظهار داشت: « چیزی که این افراد بیش‎تر از همه بر آن تمرکز دارند مربوط به چیزهایی است که از اهمیت عاطفی و معنوی برخوردارند تا این‎که به نشان‎گری مثل یک مربع آبی در گوشه‎ی اتاق با مثلثی که بر‎روی آن عددی نوشته شده توجه کنند».

یکی دیگر از چالش‎هایی که در این مطالعات وجود دارد این است که این نشان‎گرها ممکن است توسط فردی که بر روی یک نردبان ایستاده باشد، دیده شود. درنتیجه ممکن است شخص از طریق ادراک طبیعی از آن باخبر شده باشدـــ که این مورد بعید به‎نظر می‎رسد.

هولدن از‎طریق ایمیل به اپک تایمز گفت، با‎توجه به موارد زیادی از «ادراک خالص» که خود بر روی آن‎ها مطالعه کرده، تجربه‎ رینالدز «مستندترین مورد به‎شمار می‎رود». وی یک سند ۱۱۶ صفحه‎ای از نقل‎قول‎های مستقیم این‎گونه افراد و مواردی تحت عنوان «راهنمای تجارب نزدیک به مرگ» که خود بر روی آن مطالعه کرده به اپک‎تایمز ارسال کرده است. وی متوجه شده است که ۹۲ درصد از موارد ادراک خالص، دقیق و درست هستند، ۶ درصد دارای خطا و تنها یک مورد کاملاً اشتباه بوده است.

در این‎جا نگاهی دقیق‎تر به مورد رینالدز و یکی‎از موارد مطالعات هولدن می‎اندازیم.

نگاهی دقیق‎تر به مورد رینالدز

دکتر «رابرت اسپزلر»، مدیر «انستیتوی مغز و اعصاب بارو» در شهر «فینیکس»، روش منحصر به فردی را برای درمان آنوریسم مغزی رینالدز به‎کار برد. رینالدز را با روش هیپوترمی در وضعیت ایست قلبی قرار دادند. دمای بدن پایین آمد، ضربان قلب و تنفس وی متوقف شد، امواج مغزی او صاف شد و خون از مغز او بیرون کشیده شد.

«مایکل سابُم»، در کتاب خود به نام «نور و مرگ: گزارش شگفت‎انگیزی از تجارب نزدیک‎به مرگ» می‎نویسد: «در شرایط عادی ممکن بود او بمیرد اما در دستان پزشکانی ماهر او زنده بود».

رینالدز دقیقاً آن‎چه را که برای او درهنگام بیهوشی رخ داد، به‎خاطر می‎آورد. او این چنین آغاز می‎کند: «اولین چیزی که به‎یاد می‎آورم یک صدا بود: یک صدای «د» ممتد و طبیعی. همان‎طور که این صدا به گوشم می‎رسید، احساس کردم از بالای سرم به بیرون کشیده می‎شوم. هرچه‎قدر بیش‎تر بیرون کشیده می‌شدم، صداها بیش‎تر واضح می‎شد. احساس می‎کردم که شبیه یک جاده‎ای است که تمام نمی‎شود….. هنگامی‎که به پایین نگاه می‌‏کردم، چیزهای زیادی را در اتاق عمل می‎دیدم. در حالتی آگاه‎تر از تمام زندگی‎ام بودم».

یکی‎از نمونه‎هایی که او مشاهده کرده بود و بعداً نیز مورد تأیید قرار گرفت، شنیدن اظهار نظر یکی از جراحان بود. او شنیده بود که یکی‎از جراحان می‎گوید شریان‎های او بسیار کوچک است و همچنین توانست چهره‎ی آن جراح را تشخیص دهد.

این جراح در گزارش عمل وی نوشته است که وی درباره‎ی اندازه‎ی کوچک شریان رینالدز صحبت کرده و زمان آن با خط زمانی خاطرات رینالدز مطابقت داشت.

آیا ممکن بود او در حالت عادی آن را شنیده باشد؟

سابم می‎نویسد: «در آغاز عمل، اسپیکرهایی برای واکنش‎های شنوایی و ساقه‎ی مغز در هر یک از گوشها قرار داده می‎شود. این اسپیکرها کانال گوش را مسدود می‎کنند و به‎طور کلی امکان شنیدن فیزیکی را از‎بین می‎برد». چشم‎های رینالدز نیز کاملاً بسته شده بود.

دکتر اسپزلر در گزارش خود می‎نویسد، فعالیت امواج مغزی نیز کاملاً تحت نظر بود و امکان حوادثی مثل تشنج لوب گیج‎گاهی که آن را گاهی از عوامل NDE می‎دانند، «بسیار بعید» به‎نظر می‎رسید.

ماریا کفش‎های تنیس را می‎بیند

یکی از موارد بررسی شده توسط هولدن، مورد ماریا بود. ماریا کارگری مهاجر بود که درهنگام ملاقات با دوستانش در «سیاتل»، دچار حمله‎ی شدید قلبی شد. داستان وی توسط «بروس گریسون» و «چارلز فلین» در کتاب «تجربه‎ی نزدیک به مرگ: مشکلات، چشم‎انداز، دیدگاه‎ها» آورده شده است.

در گزارش NDE ماریا آمده است که وی بعد از خارج شدن از بدنش، فضایی بیرون از اتاقش در بیمارستان را مشاهده کرده است. او شیءی را در برآمدگی طبقه‎ی سوم ساختمان دیده است. او یک کفش تنیس دیده بود که درقسمت انگشت کوچک آن نخ‎نما شده و بند کفش نیز در زیر پاشنه گیر کرده بود. او جزئیات دیگری در توصیف کفش ارائه داده بود. یکی از کارکنان خدماتی بیمارستان، محلی را که ماریا کفش را دیده بود، بررسی کرد.

تجربه‎ی نزدیک‎به مرگ NDE: Near-death Experience

هیچ نظری موجود نیست: