سال ۱۹۷۲، هاینریش بل، برنده جایزه نوبل ادبیات شد، اما پیش از اینکه او نویسنده رمان‌ها و داستان‌های کوتاه و نمایشنامه‌هایی شود که برایشان برنده جایزه نوبل شد، وقتی یک جوان بیست و چند ساله بود، در روزهای جنگ جهانی دوم، او یک سرباز در ارتش آلمان بود. در طی نبردها، او در فرانسه، رومانی، مجارستان و بالاخره شوروی خدمت کرد. او در این مدت با خانواده‌اش که مقیم کلن بودند، مکاتبه می‌کرد.
 |
| هاینریش بل |
در نامه‌ای که در ۲۰ می سال ۱۹۴۰ برای خانواده نوشت، درخواستی ذکر شده بود:
«نمی‌دانم آیا می‌توانید مقدار بیشتری پرویتین برایم بفرستید یا نه؟»
آن طور که بل توضیح می‌دهد، وقتی یکی از این قرص‌ها، او را مدت‌ها هشیار نگاه می‌داشت، درست مثل اینکه چند فنجان قهوه نوشیده باشد. تأثیر دیگری پرویتین این بود که خوردنش باعث می‌شد که به طور موقت رنج و هراس جنگ را فراموش کند و مدت کوتاهی شاد باشد.
پرویتین در واقع فرم اولیه ماده مخدر امفتامین است
که این روزها به نام مِت امفتامین کریستالی یا به زبان عامیانه شیشه می‌شناسیم. ارتش آلمان معتاد این دارو شده بود، آن طور که نشریه اشپیگل در مقاله‌ای می نتویسد، این دارو در زمان محبوبیت‌اش در آلمان توسط شرکت داروسازی Temmler Werke در دسترس قرار می‌گرفت. خیلی زود فیزیولوژیست ارتش آلمان -اوتو رانکه- متوجه ارزش نظامی این دارو شد:
نه‌تنها با این ترکیب مت آمفتامین جنگاوران و به خصوص خلبان‌ها آلمانی را با نیاز به خواب اندکی هشیار نگاه می‌داشت، بلکه کل ارتش را به صورت کاذب در یک شادی فرو می‌برد. این دارو، داروی ایده‌آلی در شرایط جنگی بود.
نه‌تنها با این ترکیب مت آمفتامین جنگاوران و به خصوص خلبان‌ها آلمانی را با نیاز به خواب اندکی هشیار نگاه می‌داشت، بلکه کل ارتش را به صورت کاذب در یک شادی فرو می‌برد. این دارو، داروی ایده‌آلی در شرایط جنگی بود.
درست به همین خاطر این دارو به صورت گسترده‌ای مورد استفاده قرار گرفت، میلون‌های قرص پرویتین در خطوط مقدم نبرد بین سربازان آلمانی توزیع شد، به این دارو لقب شکلات تانکی پیدا کرده و در نیروی هوایی هم به آن نمک خلبان‌هاگفته می‌شد. گفته می‌شود که حتی پزشک هیتلر -تئودور مورل- به صورت داخل وریدی این دارو را به وی تجویز کرده بود. بین آوریل تا جولای سال ۱۹۴۰، بیش از ۳۵ میلیون دوز پرویتین تولید شد و به نظامیان آلمانی داده شد.
به زودی اخبار معجزات «مِت» در همه جا پیچید، نشریات انگلیسی هم در مقاله‌هایی به استفاده نظامیان آلمانی از این قرص معجزه‌آسا اشاره کردند. خیلی زود به صورت آزمایشی متفقین هم به خلبان‌های خود این دارو را دادند. اما آزمایش خیلی زود متوقف شد چرا که با اینکه در مأموریت‌های کوتاه این دارو باعث هشیاری آنها می‌شد، آثار جانبی بدی مثل اضطراب و پرخاشگری و ضعف در قضاوت در طولانی‌مدت در بر داشت.
آلمان‌ها هم متوجه آثار جانبی بد شدند: بعضی از سربازها به خاطر نارسایی قلبی ناشی از مصرف دارو مردند، بعضی‌ها طی مرحله ناراحتی روانی ایجاد شده توسط دارو، دست به خودکشی زدند. بسیاری نیز به دارو معتاد شدند و در مرحله ترک یا خماری دارو قرار گرفتند و علایمی مثل، عرق‌ریزش، گیجی، توهم و افسردگی را از خود بروز دادند.
در اینجا بود که یکی از مقامات بلندپایه پزشکی و بهداشت رایش سوم -لئوناردو کونتی- سعی کرد که استفاده از دارو را محدود کند، تلاشی که ناموفق ماند.
تا سال‌های پایانی دهه ۱۹۶۰، همچنان شرکت داروسازی Temmler Werke به توزیع دارو بین نظامیان آلمان شرقی و غربی ادامه می‌داد، تا اینکه در سال‌های دهه ۱۹۷۰، نخست ارتش آلمان غربی و سپس در سال ۱۹۸۸، ارتش آلمان شرقی، استفاده از دارو را متوقف کرد.
منبع سایت یک پزشک
منبع سایت یک پزشک
پست پرده شرکت Temmler Werke
"Pervitin" der Firma Temmler-Werke, 1940er Jahre mit Originalinhalt
شرکت سازنده مخدر Pervitin یعنی Temmler Werke بعد از تاسیس تا زمان شروع جنگ دوم جهانی دارای یک شریک بزرگ بود امریکا ؟
هاینریش تئودور بل (به آلمانی: Heinrich Theodor Böll) (۲۱ دسامبر ۱۹۱۷ - ۱۶ ژوئیه ۱۹۸۵) نویسنده آلمانی و برنده جایزه نوبل ادبی است. بیشتر آثار او به جنگ (به خصوص جنگ جهانی دوم) و آثار پس از آن می‌پردازد.
بدبختی محض به روایت بل ؟
کینکل حکایت مردی را تعریف کرد که وقتی درآمدش 500 مارک در ماه بود زندگی‌اش خوب می‌گذشت؛ اما وقتی به 1000 مارک رسید اوضاعش خراب شد، وقتی به 2000 مارک رسید وضع از آن هم بدتر شد، تا اینکه درآمدش به 3000 مارک رسید و دوباره اوضاع رو به راه شد و او این تجربه‌اش را در جمله‌ای خردمندانه این طور خلاصه کرد: «تا پانصد مارک زندگی خوب است؛ اما بین پانصد و سه‌هزار، بدبختی محض است.»
هاینریش بل
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر