متخصص آنستزی و اولین درمانگر اعتیاد به روش سایکدلیک در گفتگو با قدس آنلاین:

مطالبی که هیچ جا درباره حساسیت دوره شیرخوارگی نخوانده اید/خیلی ازسرطانهای رایج بانحوه شیردادن مادرمرتبط است/گریه کردن نوزاد سلامت آینده وشخصیت روحی اورا شکل میدهد

قدس آنلاین-ساحل عباسی:پزشکان معتقدند شما به عنوان پدر یا مادر در دو سال اول زندگی از این فرصت استثنایی و بی نظیر برخوردار هستید که مغز نوزاد خود را آنچنان رشد بدهید که او تا آخر عمر به بیماریهای روانی مبتلا نشده و در عین حال از سلامت جسمی برخوردار باشد.گریه کردن کودک برای شیر خوردن تنها عاملی است که می تواند به خروج املاح سنگین از مغز او کمک کند پس والدین نباید کودک خود را همیشه سیر نگاه دارند .گریه نوزاد برای شیر خوردن باعث می شود که مغز سالم تری داشته و در آینده فردی تکانش گر و بیش فعال نشود.

 -شیر مادر یکی از مواهبی است که خداوند متعال در اختیار نوزادان قرار داده تا  در اولین لحظات بعد از تولد از آن برای مبارزه با انواع بیماریها و تغذیه و رشد خود بهره مند شوند.بی شک همه مردم با فواید شیر مادر برای تدام رشد و سلامتی نوزادان و کودکان خود آگاه هستند اما دکتر محمد رضا یزدان نیاز متخصص آنستزی،فارغ التحصیل از دانشگاه شهید بهشتی و اولین درمانگر اعتیاد به روش سایکدلیک و روانشناس در گفتگوی پیش  رو که در دو قسمت تهیه شده از نحوه صحیح شیر دادن به نوزادان مطالبی گفته است که بسیارجالب وشنیدنی است مطالبی که با دقت در آن می توان مانع بسیاری از بیماریهای روحی و روانی در بزرگسالی از طریق نحوه صحیح شیر دادن به نوزادان و کودکان شد...

-با توجه به اینکه بسیاری از روانشناسان معتقد هستند که بسیاری از مشکلات نوجوانی و جوانی وابسته به دو سال اول زندگی افراد است شما این مساله را چگونه ارزیابی می کنید و این موضوع چه ارتباطی با نحوه شیر دادن به نوزادان دارد؟

والدین همواره درصدد هستند که کودکان خود را طوری بزرگ کنند تا از آینده خوبی برخوردار باشند: آینده ای که در آن بیماری غایب و سلامتی همیشه حاضر باشد، آینده ای که فرزندان با بیماریهای روحی و روانی درگیر نباشند، و آینده ای که موفقیت تحصیلی و شغلی آشکار باشد.
اما متاسفانه در جامعه امروز والدین خلاف آرزوهای خود را می بینند. آنان فرزندانی دارند که آلوده به مواد مخدر شده اند، تن پرور هستند، و به والدین احترام نمی گذارند.
روانشناسان و متخصصان امر بر این باورند که بسیاری از مشکلات زندگی افراد به دوران "دو سال اول زندگی" بازمی گردد.
زمانی که طفل از سینه مادر شیر می خورد، اگر مادر به آداب شیر دادن آگاه باشد، بی تردید کودکش در آینده کمتر در خطر ابتلا به بیماریهای جسمی و بیماریهای روانی است. کودکی که مادری آگاه دارد، به اجتمال قوی اضافه وزن نداشته و بدن سالمی خواهد داشت. او از تحصیلات عالیه برخوردار و در ازدواج و شغل موفق خواهد بود.
-حال این سوال مطرح می شود که چرا همه شاخصهای یک زندگی سالم به "دو سال اول زندگی" انسان مربوط می شود؟

در سال 1977 آقای دکتر ساترلند در یک کشف علمی مدعی شد که زمانی که انسانها متولد می شوند از نقصی بر روی کروموزم خود رنج می برند. به عبارت دیگر، کروموزوم های همه انسانها در بدو تولد دچار شکستگی و یا به اصطلاح "لب پریدگی" هستند.
شکستگی کروموزوم بیشتر بر روی کروموزوم هایی ایجاد می شود که به استرس دامن می زنند.
در واقع یک نقص کوچک ژنتیکی منجر به اختلال در وضعیت چند عاملی می شود که وظیفه حمل آهن، مس، سروتونین، و گلوتامین را در بدن افراد و نوزاد بر عهده دارند.
سروتونین ماده ای است که موجب کاهش اضطراب در بدن می شود.
گلوتامین در مغز موجب آرامش افراد می شود و می تواند از رشد سرطان جلوگیری کند.
بدن انسان برای دفاع از خود، سوخت و ساز، و فعالیت منظم مغز به املاحی چون آهن، مس، و روی نیاز دارد.
چربی ها، سوخت و ساز بدن را برعهده دارند.
جالب است بدانیم همه کسانی که در روی زمین به دنیا می آیند از نقص در انتقال املاح نادر رنج می برند.
نقص در چربی و متابولیسم، نقص در انتقال ملاح و سورتونین، نقص در برخورداری از ماده آرامش بخش گلوتامین است .

 -مگر نوزادان ما ناقص به دنیا می آیند؟

در پاسخ باید گفت خیر. آن نقص می تواند اصلاح شود. نقصی که بر اثر لب پریده شدن یک ژن ایجاد شده است با آگاهی و فراست مادر و خوب شیر دادن می تواند اصلاح شود.
مسلما چگونگی شیر دادن به نوزاد و شیر دادن صحیح می تواند فرد را از ابتلا به سرطان سینه، تخمدان، مری، و پروستات ایمن نگاه دارد. اینها سرطانهایی هستند که امروزه در سراسر جهان افزایش یافته است.
آن چیزی که امروز شاهد افزایش آن هستیم و شما هم در اطراف خود دیده اید، تعداد زیاد کودکان بیش فعال، تکانش گر، و چاق است.
البته، اگر مادر از شیوه های صحیح شیر دادن آگاه باشد، بروز موارد ذکر شده تا حد بالایی می تواند کنترل و پیشگیری شوند.
جالب است بدانیم آنچه امروزه براساس مبانی علمی ثابت شده است، در طول تاریخ و متون دینی نیز مشاهده می شود. به عبارتی، علم امروز تاکیدی است بر گفتارهای اساتید دینی.
بچه به دنیا می آید و مغز او در دو سال اول زندگی هفتاد و پنج درصد رشد می کند.
پزشکان معتقدند که شما به عنوان مادر و یا پدر، در "دو سال اول زندگی" از این فرصت استثنایی و بی نظیر برخوردار هستید که مغز نوزاد خود را آنچنان رشد بدهید که او تا آخر عمر به بیماریهای روانی مبتلا نشده در عین حال از سلامت جسمی برخوردار شود.
از لحاظ علمی از همان "دو سال اول زندگی" کودکان از شخصیت کاملی برخوردار هستند.
اگر کودک دارای ویژگی نادرستی است، والدین تا پنج سالگی فرصت دارند تا رفتارهای مثبت را جایگزین رفتارهای اشتباه کنند.  کودکی که شش ساله شده است، شخصیتش شکل گرفته و بسیار بسیار دشوار است تا شخصیت او عوض شود. حال چه رسد به تغییر شخصیت یک نوجوان!
پس نقص ژتیکی، شامل حال تمامی است. نوزادی که تازه به دنیا آمده دارای مغزی است پر از املاح سنگین.
این املاح سنگین به کودک فشار، استرس، و اضطراب می دهد. مغز کودک تا هشت سالگی فرصت دارد که این املاح سنگین را از خود خارج کند. املاحی چون منگنز و سرب. وجود چنین املاحی در مغز کودک سبب تخریب سلولهای عصبی می شود. کودک به دلیل ضعف ژنتیکی، قادر به خارج کردن این املاح نیست.
- چگونه می توان در خارج کردن املاح سنگین به مغز نوزادان و کودکان کمک کرد؟

 املاح سنگینی که در مغز هستند، منجر به تکانش گری عصبی و بیش فعالی می شوند باید از بدن نوزاد خارج شوند.
قرنیه چشم تنها قسمتی از بدن انسان است که با طول عمر، رشد نمی کند. می توان چشم یک نوزاد یک ماهه را به یک فرد شصت ساله پیوند زد.
این امر، حتما از حکمتی برخوردار است. غدد اشکی در چشمان یک فرد بزرگسال به اندازه غدد اشکی در چشمان یک کودک است. غدد اشکی برای شستشوی چشم هستند و آنها به طور دایم چشمها را شستشو و می کنند. به علاوه، آنها مسوولیت خارج کردن املاح سنگین مغز را هم بر عهده دارند. بنابراین، کودک با گریه کردن است که قادر خواهد بود آن املاح سنگین را از مغز خود بزداید و پالایش کند. خروج املاح سنگین از بروز رفتارهای تکانشی و بیش فعالی تا حد معنی داری جلوگیری می کند.

-آیا بچه را باید وادار به گریه کردن کرد؟

خیر. البته که هرگز کودک را نباید به عمد به گریه انداخت.
امروزه مادران،  بچه ها را به سینه خود چسبانده و هر زمان کودک چشم باز می کند شیر مادر در اختیار اوست. او تا جایی که می خواهد، از آن شیر می نوشد. بنابراین، او برای رفع غریزه گرسنگی گریه نمی کند، زیرا شیر به راحتی در دسترسش قرار دارد. او برای شیر گریه نمی کند و اشک نمی ریزد تا به آن برسد. پس املاح سنگین مغزی راهی برای خروج از مغز پیدا نمی کنند و در مغز باقی می مانند. و اینجاست که آن نوزادی که املاح سنگین از مغزش خارج نشده است در دو سالگی  رفتارهایی مانند یک دیکتاتور کوچک از خود نشان می دهد.
کودکانی که رفتارهای تکانش گری دارند، پرخور بوده و چاق می شوند. آنها همچنین دچار اختلال در حمل و نقل چربی ها می شوند. به مرور زمان، خوردن غذاهای چرب به این دسته از کودکان آرامش می دهد. و آنان برای رفع اضطراب و استرس به غذاهای چرب و فست فودها و چیپسها پناه می برند. این کودکان، کاملا معصومانه وارد چرخه ای می شوند که جدا شدن از آن تقریبا محال است. این کودکان به راحتی سیب خود را تقسیم می کنند ولی محال است پاکت نیمه خالی چیپس خود را به شما بدهد!
همانطور که گفتیم، یکی از فواید گریه، خروج املاح سنگین است که می تواند از تکانش گری عصبی جلوگیری کند. توصیه من این است که نوزاد یا کودک، کمی گرسنه نگه داشته شوند. مادر می تواند آنها را زیر سینه نگاه دارد و اجازه دهد تا کودک دو تا سه دقیقه گریه کند و برای رسیدن به شیر مادر حسابی تلاش کند.
 -مشاهده شده است که در زمان گرسنگی هورومون سروتونین در بدن کودک فعال می شود. سروتونین در روده کودک ترشح می شود و می تواند از رشد افسرگی، رفتارهای تکانشی، خشونت جلوگیری کند.
مهمترین فایده  دیگر گریه، رفع عفونت ها است. آهن پایه و اساس سیستم دفاعی بدن انسان است و به افزایش توان عضلانی کمک می کند.عدم مصرف آهن کافی توسط مادران، کودکان ضعیف را در پی دارد. آهن هایی که امروزه در داروخانه ها به عنوان دارو تجویز می شود، آهنی است که جذب روده می شود اما وارد خون و شیر نمی شود. زنان در ایام قدیم، فرزندانی قوی داشتند وهیچ گاه از آنتی بیوتیکها استفاده نمی کردند. اما امروزه، بیشتر کودکان به بیماریهایی چون تنگی نفس، آسم، و عفونت مبتلا هستند. تمامی این مشکلات به تغذیه مادر و گریه نکردن کافی نوزاد مربوط می شود....ادامه دارد