بحران در وضعیت مراکز ترک اعتیاد!(نقدی بر سیاستهای وزارت و دانشگاه علوم پزشکی گیلان)
اهمیت معضل اعتیاد در جامعه ما بر کسی پوشیده نیست ، اگر نگاهی به جرایم زندانیان کشور بیندازیم خواهیم دید که بسیاری از جرایم ارتکابی آنها به طور مستقیم و یا غیر مستقیم مربوط به مواد مخدر می باشد و همین طور ریشه بسیاری از ناهنجاریهای جامعه را می توان در این معضل پیچیده اجتماعی یافت .
در تمامی ممالک پیشرفته دنیا سرمایه گذاریهای کلانی برای آموزش ، پیشگیری و درمان اعتیاد صورمی گیرد و معمولاً خدمات درمانی ارائه شده به معتادان تحت نظارت دولت و رایگان می باشد ، اما در ایران تقریباً مجری درمان اعتیاد بخش خصوصی بوده و کمترین حمایت ممکن در این راستا از درمانگران این حوزه انجام می گردد و فعالین در این بخش با موانع و مشکلات متعددی درگیر هستند .
اولین انتظاری که از وزارت بهداشت به عنوان متولی درمان کشور وجود دارد ، تأمین داروی مورد نیاز مراکز درمان اعتیاد است . در حال حاضر سه داروی اصلی که در این مراکز جهت سم زدایی و یا درمان نگهدارنده تجویزی می گردد ، شامل بوپره نورفین ، متادون و شربت اپیوم یا شربت تریاک است ، وزارت بهداشت به عنوان یک واسطه داروهای مور نیاز مراکز را از کارخانه های داروسازی ( به واسطه شرکت های پخش ) به صورت اقساطی و یا اصطلاح عامیانه چکی خریداری نموده و به صورت نقدی با حاشیه سود حدود ۱۵ % به مراکز درمان اعتیاد می فروشد !؟
با توجه به وجود حدود پنج هزار مرکز درمان اعتیاد در کشور و اگر متوسط داروی مصرفی هر مرکز را تنها چهار میلیون تومان ماهیانه فرض کنیم ، این پروسه ماهیانه بیست میلیارد تومان گردش مالی را نصیب وزارت بهداشت و دانشگاه های علوم پزشکی می کند که حداقل سود آن ماهیانه بیش از دو و نیم میلیارد تومان خواهد بود و تمام این موارد در حالی است که این مراکز از کمترین حمایت های وزارت بهداشت محرومند و این وزارتخانه از وظایف اولیه و ابتدایی خود در قبال این مراکز و در واقع ، درمان اعتیاد شانه خالی می کند، یک مثال واضح آن عدم افزایش تعرفه های درمانی از سال ۹۲ تا به امروز می باشد در حالیکه قیمت داروهای مصرفی مراکز بیش از پنجاه درصد افزایش داشته است و نکته جالب تر این که این وزارتخانه در این معادله پر سود خرید و فروش دارو نیز به وظایف خود به درستی عمل نکرده و همواره کمبودهای مقطعی دارو که ناشی از سوء مدیریت و کم توجهی مدیران این وزارتخانه به مقوله درمان اعتیاد است باعث به خطر افتادن روند درمان بیماران در این حوزه می باشد .
اما اوج این سوء مدیریت و بی مسئولیتی را می توان در استان گیلان ملاحظه نمود، با توجه به این که هزینه داروهای مصرفی بیش از سیصد مرکز درمان اعتیاد در استان ماهیانه به صورت نقدی از آنها دریافت می گردد و این روند سودی حدود یکصد و پنجاه میلیون تومان هر ماه نصیب دانشگاه علوم پزشکی گیلان می نماید .
اما متأسفانه این دانشگاه با صرف منابع مالی حاصل از این بخش در سایر امور و کم توجهی به حوزه درمان اعتیاد ، در باز پرداخت بدهی کارخانه ها و شرکت های داروسازی مرتکب قصور شده ، به طوریکه شرکت داروپخش هنوز بخشی از مطالبات خود را که مربوط به دی ماه ۹۳ می باشد از این دانشگاه دریافت نکرده و به همین خاطر از ابتدای تیرماه از دادن شربت اپیوم ( تریاک ) به این دانشگاه خودداری نموده است و این احتمال وجود دارد که در صورت عدم پرداخت سایر بدهکاریها ، این شرکت از ماه آینده از تحویل داروی متادون نیز امتناع ورزیده و به این ترتیب عملاً درمان بیماران این حوزه در استان با چالش جدی روبرو خواهد بود، اما نکته جالب توجه که بی مسئولیتی مدیران این حوزه را دو چندان به نمایش می گذارد این است که اکثر مصرف کنندگان شربت اپیوم ( شربت تریاک ) از افراد سالخورده ای هستند که در اثر ابتلاء‌به انواع بیماریهای زمینه ای قادر به قطع مصرف داروی خود نبوده و نرسیدن این دارو برای آنها علاوه بر این که با خطرات جدی جسمانی و تهدیدکننده حیات همراه خواهد بود، ناچاراً آنها را از مسیر درمان خارج کرده و مجبور به تهیه مواد مخدر از بازار قاچاق و برگشت به دنیای تیره و تار اعتیاد خواهد نمود ، لذا خواهش ما از تمامی مسئولین سیاسی ، قضایی و فعالیت اجتماعی این است که ضمن ریشه یابی این کوتاهی و قصور انجام شده در قبال درمان اعتیاد و برخورد با عوامل آن هر چه سریعتر تدابیر لازم برای متوقف کردن این روند معیوب و اصلاح آن را “مدنظر قرار دهند .
اختصاصی خبرآزاد:مرداد ۴, ۱۳۹۴
اهمیت معضل اعتیاد در جامعه ما بر کسی پوشیده نیست ، اگر نگاهی به جرایم زندانیان کشور بیندازیم خواهیم دید که بسیاری از جرایم ارتکابی آنها به طور مستقیم و یا غیر مستقیم مربوط به مواد مخدر می باشد و همین طور ریشه بسیاری از ناهنجاریهای جامعه را می توان در این معضل پیچیده اجتماعی یافت .
در تمامی ممالک پیشرفته دنیا سرمایه گذاریهای کلانی برای آموزش ، پیشگیری و درمان اعتیاد صورمی گیرد و معمولاً خدمات درمانی ارائه شده به معتادان تحت نظارت دولت و رایگان می باشد ، اما در ایران تقریباً مجری درمان اعتیاد بخش خصوصی بوده و کمترین حمایت ممکن در این راستا از درمانگران این حوزه انجام می گردد و فعالین در این بخش با موانع و مشکلات متعددی درگیر هستند .
اولین انتظاری که از وزارت بهداشت به عنوان متولی درمان کشور وجود دارد ، تأمین داروی مورد نیاز مراکز درمان اعتیاد است . در حال حاضر سه داروی اصلی که در این مراکز جهت سم زدایی و یا درمان نگهدارنده تجویزی می گردد ، شامل بوپره نورفین ، متادون و شربت اپیوم یا شربت تریاک است ، وزارت بهداشت به عنوان یک واسطه داروهای مور نیاز مراکز را از کارخانه های داروسازی ( به واسطه شرکت های پخش ) به صورت اقساطی و یا اصطلاح عامیانه چکی خریداری نموده و به صورت نقدی با حاشیه سود حدود ۱۵ % به مراکز درمان اعتیاد می فروشد !؟
با توجه به وجود حدود پنج هزار مرکز درمان اعتیاد در کشور و اگر متوسط داروی مصرفی هر مرکز را تنها چهار میلیون تومان ماهیانه فرض کنیم ، این پروسه ماهیانه بیست میلیارد تومان گردش مالی را نصیب وزارت بهداشت و دانشگاه های علوم پزشکی می کند که حداقل سود آن ماهیانه بیش از دو و نیم میلیارد تومان خواهد بود و تمام این موارد در حالی است که این مراکز از کمترین حمایت های وزارت بهداشت محرومند و این وزارتخانه از وظایف اولیه و ابتدایی خود در قبال این مراکز و در واقع ، درمان اعتیاد شانه خالی می کند، یک مثال واضح آن عدم افزایش تعرفه های درمانی از سال ۹۲ تا به امروز می باشد در حالیکه قیمت داروهای مصرفی مراکز بیش از پنجاه درصد افزایش داشته است و نکته جالب تر این که این وزارتخانه در این معادله پر سود خرید و فروش دارو نیز به وظایف خود به درستی عمل نکرده و همواره کمبودهای مقطعی دارو که ناشی از سوء مدیریت و کم توجهی مدیران این وزارتخانه به مقوله درمان اعتیاد است باعث به خطر افتادن روند درمان بیماران در این حوزه می باشد .
اما اوج این سوء مدیریت و بی مسئولیتی را می توان در استان گیلان ملاحظه نمود، با توجه به این که هزینه داروهای مصرفی بیش از سیصد مرکز درمان اعتیاد در استان ماهیانه به صورت نقدی از آنها دریافت می گردد و این روند سودی حدود یکصد و پنجاه میلیون تومان هر ماه نصیب دانشگاه علوم پزشکی گیلان می نماید .
اما متأسفانه این دانشگاه با صرف منابع مالی حاصل از این بخش در سایر امور و کم توجهی به حوزه درمان اعتیاد ، در باز پرداخت بدهی کارخانه ها و شرکت های داروسازی مرتکب قصور شده ، به طوریکه شرکت داروپخش هنوز بخشی از مطالبات خود را که مربوط به دی ماه ۹۳ می باشد از این دانشگاه دریافت نکرده و به همین خاطر از ابتدای تیرماه از دادن شربت اپیوم ( تریاک ) به این دانشگاه خودداری نموده است و این احتمال وجود دارد که در صورت عدم پرداخت سایر بدهکاریها ، این شرکت از ماه آینده از تحویل داروی متادون نیز امتناع ورزیده و به این ترتیب عملاً درمان بیماران این حوزه در استان با چالش جدی روبرو خواهد بود، اما نکته جالب توجه که بی مسئولیتی مدیران این حوزه را دو چندان به نمایش می گذارد این است که اکثر مصرف کنندگان شربت اپیوم ( شربت تریاک ) از افراد سالخورده ای هستند که در اثر ابتلاء‌به انواع بیماریهای زمینه ای قادر به قطع مصرف داروی خود نبوده و نرسیدن این دارو برای آنها علاوه بر این که با خطرات جدی جسمانی و تهدیدکننده حیات همراه خواهد بود، ناچاراً آنها را از مسیر درمان خارج کرده و مجبور به تهیه مواد مخدر از بازار قاچاق و برگشت به دنیای تیره و تار اعتیاد خواهد نمود ، لذا خواهش ما از تمامی مسئولین سیاسی ، قضایی و فعالیت اجتماعی این است که ضمن ریشه یابی این کوتاهی و قصور انجام شده در قبال درمان اعتیاد و برخورد با عوامل آن هر چه سریعتر تدابیر لازم برای متوقف کردن این روند معیوب و اصلاح آن را “مدنظر قرار دهند .
اختصاصی خبرآزاد:مرداد ۴, ۱۳۹۴
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر